ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Κόκκινα πόθου πάθους Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας Κόκκινα έντασης φευγιού Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς ΚόκκιναΟλέθρια κόκκινα Παπούτσια κόκκινα Εικόνα κόκκινη θολήτου έρωτα Παπούτσια κόκκινα σε κίνηση Αέρας φωτιά και θάνατος Δεν ήξερε κανείς πόσα αρσενικά κύτταρα ξέμειναν στα παπούτσια της πόσα χέρια έβγαλαν ευλαβικά τα κόκκινα παπούτσια για να αποκαλυφθούν τα πόδια που στήριζαν το φλογερό πάθος Κόκκινα παπούτσιαμε ήχους εικόνες μυρωδιές τόσο κόκκινα…Τόπος ο χορός Εκεί που άνοιγε δρόμο με την φωτιά Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε; Ποιος κινάει ποιος αυτό το χορό τονπαλιό σαν άνθρωπο ευαίσθητο σαν αγάπη παθιασμένο σαν έρωτα υψωμένο σαν ιδανικό χρήσιμο σαν αγώνα όμορφο σαν αγαπημένη ζεστό σαν αγκαλιά απέραντο σαν ωκεανό Κι όλα αυτά με το παλλόμενο κορμί– τόξο στηριγμένα στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά στα αιωρούμενα και στέρεα στα όμορφα και χιλιάδες έρωτες κι όνειραονειρώξεις κι εντάσειςκόκκιναβαθιά κόκκιναολέθρια κόκκινα παπούτσια Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά στα κόκκινα παπούτσια δεν έχουν τέλος Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ δεν έχει τέλος Όσο υπάρχουν άνθρωποι και κόκκινα υπέροχα κόκκινα ολέθρια κόκκινα παπούτσια Ζωή ποίηση έρωτας κι ωδές δεν έχουν τέλος.