(από τα Αναμνηστικά)
- Της θάλασσας ο έρωτας είναι αιμοσταγής Το ξέρουνε όλοι οι χαρακωμένοι, γι΄ αυτό ποτίζονται αλμύρα Να μην κακοφορμίζουν οι πληγές τους Το ξέρουμε κι εμείς τα πλοία, πότε θα φύγει ο καπετάνιος Τρίζουν τ΄ ατσάλια μας αλλιώς Όταν σκουριάζει η αγάπη Της θάλασσας ο έρωτας είναι τυραννικός Δεν πάει στεριά, δε θέλει λέξεις, μόνο φορτίο έχει -σε κρατάω στο πιο ψηλό κατάρτι φυλαχτό μου Σειρήνα και τραγούδι και κερί στο ίδιο φύλλο Θαύμα κι οφθαλμαπάτη Η θάλασσα δεν έχει αναμνήσεις, το ξέρω πια, συνέπειες μόνο Και νερό, νερό που αλλάζει χρόνο Κλείνουν οι κύκλοι και για μας όπως στα πάντα Γινόμαστε ωραίο μαύρο φόντο Έρημο μαυσωλείο του πελάγους Η γέφυρα να πίνει άγριες νύχτες Σα χάδι που δεν βρήκε μια συνέχεια, σταματημένο βάρος Σε γη λευκή ακούμπησα, που στέργει και αντέχει -η γλώσσα της αρχαίοι δροσουλίτες Μου λέει ιστορίες για γυναίκες Που γέμισαν τα σπίτια τους κοχύλια Καβαλάρηδες που σχίσανε βουνά να βρούνε δίκιο Γεράκια που μιλάνε στα όνειρά της, με μαγεύει Αυτήνε διάλεξα, ή εκείνη με κρατάει; Ύφαλος μες στα σπλάχνα μου κι απάγκιο Να με χορεύει στον αφρό, -δεμένο στ΄ονομά της.
