Painting By:Anna lou50x70

Πριν γεννηθείς είχε ήδη καθοριστεί

Το ανεκπλήρωτο όνειρο.

Δεν πείθεσαι εύκολα πια
- όσο κι αν το θες…

Στο υπόγειο κρύβεσαι.

Όπου κρύβεσαι βγαίνουν οι ήλιοι του κόσμου.

Μένουν στα δάχτυλά σου οι πιο λαμπερές τους αχτίδες. .

Έχεις κάτι να ζωγραφίσεις, κάτι να προσθέσεις πάνω σ' αυτή την τοιχογραφία,

Η σκόνη η χθεσινή, γραμμένη και υπογεγραμμένη με τάστα κιθάρας.

Στην ημίφωτη ζώνη εξαπολύεις ηλιόσκονη τις αχτίδες και γίνεται μουσική.

Θεός και μύθος. η εικόνα σου τεθλασμένη διαγράφεται..

κυλάει και σου δίνει σχήματα ανάγλυφα νερού

Και μένει στα δάχτυλά μου το πρόσωπό σου,νερό.

"Αυτό που μέσα μου ανατέλλει και γκρεμίζεται
ούτε ο θεός, ούτε ο θεός γνωρίζει τι είναι..
που έχεις ήδη αντιμετωπίσει
- με τον εαυτό σου τον ίδιο…

-Δεν πείθεσαι εύκολα πια
- όσο κι αν το θες…

Στη φωνή σου αλιείς και θηράματα.

Γίνεται να κόψεις το βράδυ στη μέση και να μου χαρίσεις το μισό.

Της φωτιάς σου τα χέρια σμιλεύουν μέσα μου το καινούριο λάθος.

Αφού έχω ολόκληρη τη φωτιά, θέλω ολόκληρη και τη νύχτα.

Ξέρω, αυτό δε γίνεται.

Όσο δεν παίρνεις αυτή την ευθύνη, η εικόνα θα μένει ανολοκλήρωτη

Σε μια γωνιά του υπογείου είναι η πάλλευκη λάμψη σου καταχωρημένη.

Κι εγώ αγαπώ τα υπόγεια από τότε....

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή

Γιατί δεν έρχεσαι


Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει




Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω




Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό




Γιατί δεν έρχεσαι




Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής




Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω




Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω




Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω




λόγια και μουσική:Αλκίνοος Ιωαννίδης

"Ό,τι αληθινό αξιωθήκαμε να μας ακουμπήσει με τη χάρη του και γνήσια μας συγκίνησε κάποτε μας συγκινεί για πάντα. Έρωτες αληθινοί, χάρτινοι ήρωες αληθινοί, μελωδίες και φωνές αληθινές που πέρασαν από το αυτί μας, φωτογραφίες, εικόνες πραγματικότητας και εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες πιο αληθινές από την πραγματικότητα, στίχοι, φίλοι χαμένοι, αγαπημένοι νεκροί, όλα θα περνούν πάντα από κοντά μας και δε θα περνούν. Θα αποθηκεύονται, ακόμη και εν αγνοία μας, εντός μας, σ' ένα προσωπικό υπόγειο μυστηρίων και θαυμάτων. Είναι σοφία να φτιάχνει και να συντηρεί κανείς τέτοια υπόγεια. Αν και από μόνα τους έχουν τόση δύναμη που, θες δε θες, τα θυμάσαι δεν τα θυμάσαι, τα συνειδητοποιείς ή όχι, τέτοια υπόγεια συντηρούνται. Γιατί είναι η σκιά μας. Κι αν λέγεται πως μια μουσική από τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται, έτσι και μια ζωγραφιά, η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, από τις σκιές της φωτίζεται..." ~ Μάρω Βαμβουνάκη

Γιατί η αλήθεια δεν κατοικεί στο προφανές, όπως ο πλούτος των ωκεανών δεν είναι στην επιφάνεια. Είμαι μυστικός γιατί έχω πτυχώσεις, ρυτίδες και ασυνέχειες. Είμαι μυστικός γιατί σιωπώ όταν πρέπει να μιλήσω και μιλώ όταν πρέπει να σιωπώ. Είμαι μυστικός γιατί είμαι ερωτευμένος με την αλήθεια..."

Εγώ – υπάρχω. Εσύ – θα υπάρξεις. Ανάμεσα μας – έρεβος.
Εγώ πίνω. Εσύ διψάς. Να συνεννοηθούμε – δύσκολα.
Δέκα χρόνια, εκατό χιλιετίες
Μας χωρίζουν. – Γέφυρες ο Θεός δε φτιάχνει.
Να υπάρξεις! – είναι το κήρυγμα μου. Άφησε μόνο –
Δίπλα να περάσω, δίχως με την ανάσα μου το ύψος να χαλάσω.
Εγώ – υπάρχω. Εσύ θα υπάρξεις. Μετά από δέκα άνοιξες
Θα πεις: - υπάρχω! – κι εγώ θα πω : - κάποτε …
Μαρίνα Τσβετάγιεβα

Painting By:Anna lou 50Χ50

Αρπαχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα. Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω: — Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή. Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα. — Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου... Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε. — Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή. Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε: — Φτάσε όπου δεν μπορείς! Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα. — Φτάσε όπου δεν μπορείς! Aναφορά στο Γκρέκο
Ν. ΚΑΖΑΝΖΑΚΗΣ